حرمت خود در زنان چاق از منظر رویکرد شناختی: مقاله مروری

چاقی یکی از مشکلات بهداشت جهانی می باشد که در سراسر دنیا به صورت یک ایپدمی در نظر گرفته می شود و تمام گروه های سنی این امکان را دارند که به آن مبتلا شوند و از چاقی رنج ببرند (موراکامی و لاتنر، 2015). چاقی یکی از معمول ترین بیماری های مزمن با عوارض پزشکی مهم، هم چنین مشکلات روانی و اجتماعی می باشد (قنبری و لطفی، 2016). چاقی این امر را بیان می کند که مواد مغذی اضافی تبدیل به بافت چربی و افزایش توده چربی شده و تعادل انرژی از بین رفته است (دکلرک و مک موری، 2015). چاقی در اصل چند بعد دارد و تحت نفوذ ژنتیک، عوامل روانی اجتماعی، رفتارهای غذا خوردن و فعالیت های جسمانی و هم چنین محیط زیست می باشد. بین پیوستگی اجتماعی و جنسیت اثر متقابلی وجود دارد که بر روی چاق شدن و اضافه وزن موثر می باشد، زنانی که پیوستگی اجتماعی بالایی دارند کم تر مبتلا به چاقی و اضافه وزن می شوند (گولچر و کافمن، 2017). هم چنین چاقی نه تنها پیامدهای زیان باری برای سلامت بارداری زنان دارد بلکه حتی سلامت و وزن نسل بعدیشان را تحت تاثیر قرار می دهد، و کودکانشان در مراحل اولیه و اواخر زندگیشان در معرض خطر ابتلا به چاقی می باشند. بنابراین چاقی زنان نه تنها به خودشان آسیب می رساند بلکه ممکن است نسل های بعدی را هم تحت تاثیر قرار دهد (بیردسال و ویاس، 2009). چاقی به خودی خود یک اختلال روانی نیست ولی واکنش هایی که جوامع به این پدیده می دهند باعث می شود که افراد مبتلا به چاقید چار اختلال های روانی مانند اضطراب، کاهش اعتماد به خود، ضعف تصویر بدنی، کاهش کیفیت زندگی و نظیر این اختلالات می گردد که زنان نسبت به مردان بیش تر دچار این اختلالات می گردند (فولادوند و فراهانی، 1391). در همین راستا ساواموتو و نوزاکی (2016) بیان کردند که خلق و خوی زنان چاق ژاپنی آشفته تر از زنانی است که وزن نرمال را دارا می باشد. از این رو توجه به چاقی زنان و عوارض بعدی آن بسیار مهم و حیاتی می باشد. حرمت خود یک امتیاز برای چگونگی ارزش گذاری ما است. حرمت خود بالا توانایی ارزیابی از خودمان و پذیرش اینکه ما چه کسی هستیم می باشد. افراد با حرمت خود بالا بیان کردند که ارزشمند هستند و نقاط قوت و ضعف خود را قبول دارند (ایون، 2015، 308). حرمت خود می تواند با مقایسه نکردن خودمان با دیگران با تمرین کردن، خود آگاهی، پذیرش خود، بخشش، تعادل در اعمال اعتقادات و ابراز وجود بهبود یابد (مرکز مداخلات بالینی، 2013). نان و توماس (1999) بیان می کنند که مردمی که حرمت خود بالایی دارند هنگام تعامل با دیگران احساس با ارزش بودند می کنند بر همین اساس مردمی که حرمت خود پایین دارند هنگام ارتباط با دیگران خود را کم ارزش می دانند و نسبت به روابط خود شک دارند (به نقل از میرکوهی و بامدادی، 1395).