ارزیابی کفایت آیین نامه ای درز انقطاع ساختمان های فولادی تحت بار انفجار

درز انقطاع به عنوان فاصله ی ایمنی مابین دو سازه با اجزای مختلف یک سازه به منظور جلوگیری از انتقال نیروهای جانبی ناشی از زلزله بین قسمت های جدا از هم معرفی می شود. ضرورت وجود این درز در زلزله های اتفاق افتاده به خوبی نشان داده شده است. در این پژوهش سعی شده تا مقدار توصیه شده در آیین نامه ها برای ساختمان های فولادی مهاربندی شده با بادبندهای همگرای ویژه (scbf) مورد ارزیابی قرار گیرد. به همین منظور سازه های 3، 5، 7 و 9 طبقه با سیستم مهاربندی scbf ابتدا بر اساس مبحث دهم مقررات ملی طراحی گردید. در طراحی ها سعی شده تا اعضای سازه ای مطابق مصرف روز استفاده شود. با توجه به توصیه ی آیین نامه های انفجاری، سه سطح انفجار برای تحلیل سازه های طراحی شده در نظر گرفته شده است. با بررسی تحلیل های انجام شده بر روی سازه های هدف مشخص گردید؛ علی رغم یکسان بودن شدت های انفجارها، به دلیل تفاوت در دوام و مدت زمان اعمال نیرو به سازه، خرج های انفجاری دورتر تخریب و به تبع آن جابه جایی بیشتری در سازه ها ایجاد کرده اند. ضمناً به طورکلی می توان گفت، درز انقطاع پیش بینی شده در آیین نامه نیاز سازه های طراحی شده در برابر بار زلزله، در مقابله با بارگذاری انفجاری را ارضا نمی کند. ازاین رو باید با استفاده از روش های مناسب از جابه جایی زیاد سازه ها جلوگیری نمود.