بررسی تطبیقی سرزندگی و زیست پذیری شهری در متن توسعه پایدار

توسعه پایدار شهری منوط به تحقق عدالت اجتماعی و تضمین کیفیت مناسب زندگی برای همه شهروندان است. شهر یک نظام توزیع نابرابر فضایی بوده و سیاست های مداخله گرانه برای بر هم زدن این نظم طبیعی ضروری است. اقدامات و فعالیت های مدیریت شهری، در قالب توزیع خدمات و امکانات در شهر، از جمله مداخلاتی است که می تواند به بازتوزیع درآمد و کاهش فاصله میان فقیر و غنی در شهر و کاهش قطبی شدن فضای شهری منجر شود. توزیع عادلانه امکانات در شهر، سبب افزایش کیفیت زندگی شهری و متعاقباً افزایش نشاط و سرزندگی شهری شده و در بلند مدت توسعه پایدار را به همراه خواهد داشت. امروزه در شهرهای کشورهای در حال توسعه؛ افزایش نرخ رشد جمعیت، رشد شتابان شهرنشینی، موجب افزایش تراکم جمعیت در شهرها شده است. از پیامدهای طبیعی چنین فرآیندی، فشار بر منابع محدود محیطی می باشد. بهترین راهبرد جهانی جهت برون رفت از این چالش ها، حرکت به سمت پایداری شهری و ایجاد شهر پایدار و به النتیجه شهر زیست پذیر و سرزنده است. مقاله ی حاضر به روش توصیفی تحلیلی به تجزیه و تحلیل مفاهیم"توسعه پایدار" و "توسعه پایدار شهری" و "سرزندگی شهری"پرداخته می شود و نهایتاً ویژگی های شهر سرزنده و زیست پذیر معرفی می شوند.