ارزیابی روش طراحی بر مبنای عملکرد برای ساختمان های بلند با سیستم جداگر لرزه ای پایه

جداسازی لرزه ای روشی جدید برای طراحی سازه ها در برابر زلزله است که می تواند در هنگام وقوع آن، باعث کاهش نیروهای وارد برسازه شود. هدف اصلی از به کارگیری جداسازهای لرزه ای، کاهش میزان شتاب، جابجایی نسبی و فرکانس ارتعاشات منتقل شده به سازه می باشد و این امر در درجه اول با افزایش قابل توجه پریود مبنای ارتعاشات سازه امکان پذیر خواهد بود. با این وجود بر خلاف تصور رایج، به کارگیری جداسازهای لرزهای برای سازه های بلندمرتبه که خود دارای پریودهای بالا می باشند نیز منجر به بهبود عملکرد لرزهای می گردد. جداسازهای لرزهای با خارج کردن فرکانس اصلی نوسانات سازه از فرکانس های غالب ناشی از زمین لرزه باعث کاهش خرابیهای سازه می شود. با توجه به ارتباط معناداری که بین خرابی سازه و تغییر مکان وجود دارد، از روش طراحی لرزه ای بر مبنای عملکرد (pbsd)، برای طراحی سازه استفاده شده است. برخلاف روش های رایج طراحی مانند آنچه در آیین نامه ibc گفته شده است، در روش طراحی عملکردی رفتار غیرخطی روسازه لحاظ خواهد شد. ایده اصلی طراحی براساس عملکرد این است که سازه باید تحت شدت زلزله مشخص، برای سطح عملکرد مشخص که توسط حد کرنش یا دریفت تعریف می شود، طراحی گردد. در این تحقیق با استفاده از نرم افزار opensees نشان داده شده است که جداسازهای لرزه ای در ساختمان های بلند باعث بهبود عملکرد ساختمان و کاهش نیروهای وارد بر سازه جهت پایداری بیش تر سازه در برابر زلزله می شود. نتایج نشان داده است که استفاده از جداسازهای لرزه ای در ساختمان های بلند بر اساس روش طراحی بر مبنای عملکرد، نتیجه مطلوبی نسبت به سایر روش ها خواهد داشت.