بررسی تاثیر اندازه موج هسته بر رفتار ابزار محدودگر نیروی آکاردئونی

سازه های فضاکار بهترین گزینه برای پوشش دهانه های وسیع در دو جهت متعامد هستند. این سازه ها رفتار مسلط سه بعدی دارند، به نحوی که عملکرد سازه در یک فضای دوبعدی قابل تصور نیست. سازه های فضاکار قابلیت تولید انبوه داشته، سبک وزن بوده از نظر اقتصادی مقرون به صرفه هستند. علاوه بر این موارد، سازه های فضاکار از بعد زیبایی شناختی بسیار قابل توجه می باشند. ابداع فرم های متنوع سازه ای به همراه امکان ترکیب با مصالح پوششی نظیر شیشه و پاشامی از قابلیت های منحصر بفرد سازه های فضاکار است. در کنار تمام مزایای سازه های فضاکار، این سازه ها از مشکل خرابی پیش رونده رنج می برند. این خرابی در پی بروز ناپایداری در سازه آغاز شده و سپس در کل سازه انتشار میابد. مهم ترین جرقه شروع خرابی، کمانش عضو فشاری می باشد. از آن جایی که اعضای فشاری مورد استفاده در سازه های فضاکار دارای نسبت لاغری متوسط همراه با اتصالات مفصلی (در سازه های دولایه) می باشند، کمانش آن ها از نوع شکننده است. ظرفیت باربری یک عضو فشاری پس از رسیدن به بار بحرانی کاهش شدیدی پیدا می کند. اگر سازه نتواند باز توزیع نیروهای دینامیکی پس از خرابی عضو فشاری را تحمل کند خرابی در سازه گسترش میابد. ابزار های محدودگر نیرو به اعضای بحرانی فشاری اعمال می شود تا رفتار پس کمانشی تند آن ها را اصلاح کرده و آن را تبدیل به رفتار الاستوپلاستیک نماید. ابزار محدودگر نیروی آکاردئونی که توسط مولفین معرفی شده است شامل هسته و غلاف و اتصالات می باشد. در این ابزار، با استناد به نتایج آزمایشگاهی غلاف به طور موثری از کمانش هسته جلوگیری می کند. در این مقاله ابزار محدودگر نیروی آکاردئونی تحت مطالعه پارامتریک قرار گرفته و تاثیر اندازه موج هسته بر رفتار نیرو-تغییر مکان آن بررسی شده است.