بررسی فضای باز و سبز مطلوب در راستای ارتقا کیفیت فضای آموزشی

معماری منظر بر پایه ارتباط متقابل میان انسان و محیط است که بر اساس مجموعه ای از اصول و منطق شکل گرفته و تداوم پیدا کرده است. ارتباط منظر با افراد به گونه ای است که می تواند بر ذهن افراد تاثیر مثبت بگذارد و به فرد احساس آرامش القا کند. در این راستا فضاهای آموزشی، به دلیل فعالیت های ذهنی فراوان و خستگی ناشی از آن، نیاز به این چنین فضاهایی دارد تا بتواند ذهن فرد را برای لحظه ای آسوده نماید که این کار به ارتقا توانایی افراد برای یادگیری منجر می شود. در راستای بهبود کیفیت منظرر الگوهایی در طراحی منظر به کار گرفته شده است که بر مبنای بعد معماری، بعد اکولوژیکی-زیبایی و بعد اجتماعی فرهنگی، بنا شده است که هر کدام از این ابعاد ویژگی های خاص خود را دارد. در این تحقیق برای دستیابی به مدلی برای منظر فضاهای آموزشی به بررسی نظریه های مرتبط با منظور و عوامل تاثیرگذار بر ارتقا کیفیت آن پرداخته شده است، و از اسناد و مدارک کتابخانه ای عوامل تاثیر گذار بر کیفیت منظر استخراج گردیده است. با توجه به تحقیقات صورت گرفته در این پژوهش شش عنصر اهمیت فضای نیمه باز در انعطاف پذیری فضای آموزش و گسترش فضا، فضای باز و سازماندهی دسترسی ها، اهمیت فرهنگ هر جامعه، ایجاد فضاهایی فراخ و هماهنگ، منظر متناسب با هر فضا، جذابیت و کشش بصری منظر از عوامل تاثیرگذار بر منظر فضای آموزشی هستند که در دو بعد کالبدی و روانی تقسیم می شوند. در طراحی منظر فضای آموزشی توجه به این موارد سبب ارتقا کیفیت آن می شود.