الگو پذیری از معماری سنتی برای دستیابی به طراحی معماری معاصر با رویکرد پایداری (نمونه موردی شهر کرمانشاه)

چند دهه از مطرح شدن معماری پایدار می گذرد و راهکارهای بسیاری، توسط آن برای حل بحران های معاصر ارائه شده است؛ ولی هم چنان مشکلاتی در سر راه ایجاد معماری پایدار وجود دارد. به نظر می رسد که با رفع موانع از طریق توجه به ارزش ها و ویژگی های معماری بومی، می توان آن را کامل نمود. چرا که با توجه به آثار معماری بومی و مستندات کتابخانه ای، این بناها در زمان ومکان خود به خوبی با اهداف رویکرد پایداری، مطابقت می کردند؛ در شکل گیری معماری بومی، برخی روابط اجتماعی و اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی ماهرانه انعکاس می یابد. بدین ترتیب پیوستگی موضوعات مورد نظر معماری پایدار در معماری بومی قابل مشاهده است. مسلماً معماری بومی (مربوط به گذشته کشورمان) در زمان و مکان خودش پایدار بوده و تکرار آن امری بیهوده است. پایداری به معنی ایجاد فرآیندی قابل تکرار می باشد و مفهومی است که بیشتر به عنوان اندازه ارزش یک روش به کار برده می شود. با این نگرش، درک اصول و ارزش های تکرارپذیر معماری بومی، بسیار با ارزش می باشد. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی-تاریخی دارد. بعضی از اهداف این پژوهش کاهش استفاده از انرژی های فسیلی و حفظ محیط زیست، استفاده مناسب از شرایط اقلیمى و فرهنگی هر منطقه و استفاده از مصالح بومى است و با ساخت، اجرا و طراحی معماری بر مبنای معماری پایدار و موءلفه های آن میسر می شود. نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش معماری بومی در ایجاد رویکرد پایداری در معماری منجر می شود. این پژوهش سعی دارد تا بداند چگونه می توان با الگو برداری از معماری بناهای مسکونی پیشین به راهکارهایی برای طراحی ساختمان معاصر با رویکرد پایدار رسید.