نقش حمایت اجتماعی در امیدواری و خودکنترلی بیماران سرطانی

زمینه و هدف: سرطان به عنوان یکی از مهم ترین مسائل بهداشتی در جهان محسوب می شود و در ایران سرطان به عنوان سومین عامل مرگ به حساب می آید. با توجه به اینکه کاهش امیدواری و از دست دادن کنترل به صورت فراوان در این بیماران دیده می شود. لذا این مطالعه باهدف نقش حمایت اجتماعی در امیدواری و خودکنترلی بیماران سرطانی انجام شد.

روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل مراجعه کنندگان مبتلابه سرطان بیمارستان شهید فقیهی شیراز در تابستان 1396 بود که از این میان 80 نفر از بیماران مبتلابه سرطان که برای انجام چکاپ ماهانه به بیمارستان شهید فقیهی شیراز مراجعه کرده بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور انتخاب نمونه آماری از روش نمونه در دسترس استفاده شد. ابزار کار شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی، پرسشنامه امیدواری و پرسشنامه خودکنترلی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های پیرسون و رگرسیون چند متغیری با نرم افزار 22 spss انجام شد.

یافته ها: نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که از بین مؤلفه های مربوط به حمایت اجتماعی؛ فقط آشنایان، رابطه معناداری با امیدواری داشته است (0.001(p< درحالی که در مورد حمایت اجتماعی خانواده و دوستان چنین رابطه ای به دست نیامد. هم چنین، از بین مؤلفه های حمایت اجتماعی؛ خانواده (0.001(p< و دوستان (0.003=p) رابطه معناداری با خودکنترلی داشتند درحالی که در مورد مؤلفه آشنایان چنین رابطه ای به دست نیامد.

نتیجه گیری: حمایت اجتماعی و مؤلفه های مربوط به آن در امیدواری و خودکنترلی افراد سرطانی نقش دارد. حمایت اجتماعی باعث افزایش امیدواری و خودکنترلی افراد می شود.