بازگشت به سزاگرایی در نظام حقوق کیفری ایران

بازگشت به اندیشه سزاگرایی در کیفر، در پی طرح نظریه «شکست اصلاح و درمان» به عنوان هدف کانونی کیفربه ویژه در مورد حبس و کیفرها یا نهادهای مشابه آن و بسیاری ایرادات دیگر به «زندان گرایی در کیفر» شروع شد و به دنبال طرح و افزایش انتقادات در زمینه های دیگر مربوط به سیاست جنایی گسترش کمی و کیفی یافت. یکی از مهم ترین و محوری ترین این انتقادات که بیش ترین تأثیر را بر بازگشت به کیفر و سایر اقدامات تشدید کنترل داشته، ناتوانی دولت در برقراری امنیت و ارتقای کیفیت زندگی شهروندان از طریق جلوگیری از بزه دیده شدن خیل عظیم آنان و متوقف یا کنترل کردن نرخ رو به رشد جرایم چه در سطح ملی یا فراملی بوده است. قانون گذار ایران، در سه دهه گذشته به انگیزه کاهش جرم، در موارد مختلف، اقدام به تشدید کیفرهای قبلی یا جرم انگاری های جدید با کیفرهای سزاگرایانه نموده است. با مطالعه در پهنه قوانین جزایی ایران، می توان جلوه های رویکرد کیفرگرایی را در جرم انگاری، کیفرگذاری و تنظیم مواد مختلف قانون، مشاهده کرد.