تصویرسازی با غم در غزلیات عرفی شیرازی

از جمله کارکردهای مهم ادبی زبان، ساختن خیال و تصویر (ایماژ) است که زبان شعری را برجسته و آن را از زبان روزمره جدا می سازد. عرفی شیرازی از شاعران سبک هندی است که مانند بسیاری از شاعران دیگر غم و اندوه از درون مایه های شعر اوست. او در اشعارش با استفاده از واژه ی "غم" دست به آفرینش تصویرهای هنری و شاعرانه می زند. تشبیهاتی که با غم می سازد، گاهی تکرار همان تصاویر کهن و سنتی ادبیات فارسی است، مانند: دریای غم، آتش غم، لشکر غم و ... گاهی نیز همراه با تعابیر شاعرانه ی جدیدی است، همانند: کعبه ی غم، ناز بالش غم، سرود غم و غیره. استعاره های او نیز همین دو وضعیت را دارد. آرایه های دیگری که با غم می سازد و در آن ها تازگی و طراوت بیش تری دیده می شود، متناقض نما (پارادوکس) و حس آمیزی است.