ارتباط آموزه ی شفاعت در بخش های دین اسلام از منظر آیات و روایات

با توجه به اینکه اسلام ناب، بهترین آموزه ها را برای رشد معنوی انسان به ارمغان آورده است، برای نیل به تربیت مطلوب و سعادت دنیوی و اخروی، باید این آموزه ها به خوبی تبیین و بکار گرفته شود. در غیر این صورت علی رغم ارسال انبیاء و امامان در راستای هدایت و سعادت بشری، انسان ها باز هم به بیراهه خواهند رفت. یکی از این آموزه های دینی، «شفاعت» است که از مسلمات قرآنی و معارف دینی و جزء ضروریات مذهب شیعه است. و هدف از آن ایجاد امیدواری برای اصلاح خطا در قلب گنه کار و پیوند معنوی با شفیعان در جهت نیل به تقرب الهی می باشد. این پژوهش تلاش دارد تا بر اساس آیات و روایات به بررسی و ارتباط این آموزه در بخش های مختلف دین اسلام بپردازد که بر اساس روش کتابخانه ای و جمع آوری اطلاعات از آثار مکتوب انجام یافته است. طبق نتایج بدست آمده؛ شفاعت با بخش های دین اسلام ارتباط دارد، در ذیل به برخی از این نتایج اشاره می گردد: -در منظر قرآن، شفاعت نه تنها در تضاد با توحید نیست بلکه خط اصلی آن، به اذن خداوند بر می گردد و تا او اجازه ندهد کسی حق شفاعت ندارد. بنابراین شفاعت تاکیدی بر مسئله ی توحید است. –آنچه موافق عدالت است، این است که به کسی ظلم نشود و حق کسی ضایع نگردد؛ و اگر به کسی به طور قانونمند لطف شود، منافاتی با عدالت ندارد. –گنه کاران با شفاعت، مورد فیض مغفرت الهی قرار خواهند گرفت و افراد بی گناه و پاک، با شفاعت به درجات و مراتب بالاتر ارتقا خواهند یافت.