نقش پیاده راه در افزایش سرزندگی شهرها

شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم به شمار می رفت که به دنبال انقلاب صنعتی و سلطه اتومبیل در شهرها موضوع عابر پیاده به فراموشی سپرده شد. به دنبال آلودگی هوا، سیاست های کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی و کاهش سوخت فسیلی، رویکرد برنامه ریزی شهری در چند دهه اخیر در جهت احیاء مقوله امکان افزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها شکل گرفت. مقاله حاضر که حاصل مروری بر ادبیات مرتبط با رساله کارشناسی ارشد نگارنده می باشد با هدف بررسی و شناخت بیشتر موضوع نقش پیاده راه در افزایش سرزندگی شهرها می باشد. ضمن معرفی متدلوژی تحقیق، این رهگذر به طور خلاصه معیارهای موثر در جهت افزایش قابلیت پیاده مداری اشاره دارد و ضمن دسته بندی این معیارها، شاخص های بی شماری را برای ارزیابی قابلیت پیاده مداری در افزایش سرزندگی در شهر پیشنهاد می نماید، تا امکان حضور هر چه بیشتر مردم در فضای شهری را فراهم آورد.