مدل مفهومی مکان گزینی بهینه کاربری های محله متناسب با شهرسازی ایرانی-اسلامی

انسان، ارتباطات و کالبد سه رکن اصلی شهر در شهرهای اسلامی هستند. در این میان محلات با استقرار عناصر محلی از جمله مذهبی، فضای سبز، آموزشی و تجاری خرد محله ای در خود که به عنوان عناصر ضروری شهر اسلامی مطرح می باشد، همواره نقش کلیدی و تعیین کننده در تعاملات اجتماعی (رابطه انسان با جامعه و طبیعت) داشته اند. بوستان های محلی به عنوان مکانی برای ارتباط انسان با طبیعت و خدا و خود و هم چنین مدرسه به عنوان مرکزی برای تعلیم و تربیت از عناصر مهم و ضروری در شهرهای ایرانی-اسلامی هستند. اما امروزه آنچه در روند شکل گیری و احداث این عناصر به چشم می خورد، عدم مکانیابی مناسب آن ها، جدایی گزینی آن ها از یکدیگر در بافت های محل های جدید و قدیم و تک عملکردی شدن این کاربری ها می باشد. این تحقیق سعی برآن دارد با ارائه راهکارهای مکانگزینی بهینه این عناصر به ساختاری متناسب با شهرسازی ایرانی-اسلامی در مقیاس محله دست یابد. روش پژوهش براساس هدف کاربردی بوده و براساس روش و ماهیت توصیفی-تحلیلی بوده است. برای این منظور مدلی مفهومی از مقایسه تطبیقی شاخص های مکان گزینی و معیارهای شهرسازی ایرانی-اسلامی ارائه شده است. نتایج تحقیق راهکارهای جهت مکانگزینی بهینه این عناصر متناسب با شهرسازی ایرانی-اسلامی ارائه می دهد.