مقایسه تطبیقی مسیرهای پیاده شهری با استفاده از مدل های ahp و topsis (نمونه موردی: محورهای معلم، طالقانی و امام خمینی ایرانشهر)

مسیر پیاده فضایی جمعی است که می تواند نقش مهمی در ارتقای فعالیت های اجتماعی- فرهنگی جامعه ایفا نماید و ازاین رو طراحی درست و گسترش آن باعث غنیتر شدن زندگی اجتماعی و فرهنگی می شود. باوجود قدمت چندین ساله مسیرهای پیاده در جهان، تاریخچه احداث مسیر پیاده در ایران به سال های اخیر محدود می شود. عدم توجه به مقیاس انسانی و نادیده گرفته شدن نیازهای عابران پیاده از معضلات پیش روی ما می باشد و هدف این پژوهش، تعیین راهحل برای رفع معضلات است. در پژوهش حاضر کیفیت سه مسیر پیاده معلم، طالقانی و امام خمینی بر اساس معیارهای به دست آمده از اسناد و مطالعات انجام شده و استفاده از تجربیات جهان با استفاده از روش های تصمیم گیری چند شاخصه مورد مقایسه قرارگرفته است. وزن شاخص ها با روش ahp اندازه گیری شده است. شاخص های مناسب با مطالعه کتب و اسناد و مقالات معتبر ارائه گردیده است و در مجموع 6 معیار تعیین گردید که در 4 بخش اجتماعی- اقتصادی، کالبدی، دسترسی- ترافیکی و طراحی گروه بندی شدند. سپس رتبه بندی مسیرهای پیاده با استفاده از روش topsis انجام گرفت. پس از طی مراحل تکنیک در نهایت نزدیکی هر گزینه به راه حل ایده آل محاسبه گردید و در رتبه بندی این مقایسه، مسیر پیاده معلم در رتبه اول و مسیر پیاده امام خمینی و طالقانی به ترتیب در جایگاه دوم و سوم قرارگرفته اند. مسیر پیاده معلم از نظر مبلمان و فاکتورهای زیست محیطی شرایط بهتری دارد و ازآنجایی که این دو شاخص بیش ترین وزن را دارند، محور معلم بالاترین رتبه را در مقایسه با دو محور دیگر دارد.