مروری بر نقش هورمون لپتین در فعالیت های تولید مثلی دام های ماده

لپتین یک آدیپوکین 16 کیلودالتونی است که عمدتا توسط بافت چربی تولید و پس از رها شدن در خون از راه های مختلف موجب کاهش اشتها، افزایش مصرف انرژی و در واقع مانع زیاد چاق شدن حیوان شده و یک هورمون با چندین عملکرد می باشد. مشخص شده است که این سیگنال لپتین می باشد که به هسته های قوسی هیپوتالاموس جهت تنظیم نوروپپتید y که مهم ترین مولکول شرکت کننده در تنظیم اشتها است، علامت می دهد. در حال حاضر نقش اصلی هورمون لپتین در کنترل عملکرد تولیدمثلی جنس ماده به خوبی به اثبات رسیده است. موش های فاقد لپتین که در ژن تولید لپتین خود دچار موتاسیون شده اند نابارور می باشند. این موش ها (هم نرها و هم ماده ها) با تجویز لپتین باروری خود را به دست می آورند. مطالعات اخیر نشان دهنده این مطلب هستند که لپتین ممکن است هم در تنظیم هیپوتالاموسی و هم در تنظیم هیپوفیزی گونادوتروپین نقش داشته باشد. استروژن ها به خوبی به عنوان تنظیم کننده سطح پلاسمایی لپتین شناخته شده اند. در محیط آزمایشگاه استرادیول محرک قدرتمند ترشح لپتین است، فاکتوری که ممکن است غلظت بیش تر لپتین در خون دام های ماده به نسبت دام های نر را با توجه به تغییرات لپتین در سرتاسر چرخه های تولیدمثلی، توضیح دهد. این هورمون بر کیفیت بلوغ و لقاح آزمایشگاهی اووسیت و هم چنین رشد اولیه رویان در محیط های کشت آزمایشگاهی تأثیر چشم گیری دارد و مشخص شده است که می توان این هورمون را به عنوان فاکتوری موثر، به محیط های کشت آزمایشگاهی بلوغ و لقاح، جهت بهبود تولید کیفی و کمی رویان ها اضافه کرد.