بررسی اثر کشندگی عصاره هیدروالکلی و اسانس زنجبیل بر لیشمانیا ماژور در مقایسه با در شرایط برون تنی b آمفوتریسین

لیشمانیوز پوستی یکی از مشکلات شایع بهداشتی در بسیاری از کشورها می باشد. استفاده از ترکیبات شیمیایی به عنوان داروهای خط اول درمان لیشمانیوز پوستی همراه با محدودیت ها و عوارض جانبی متعددی می باشد. استفاده از داروهای گیاهی می تواند جایگزین مناسبی باشد. به همین منظور در این تحقیق، تاثیر عصاره هیدروالکلی و اسانس گیاه زنجبیل و آمفوتریسین b در غلظت های مختلف بر رشد پروماستیگوت های انگل لیشمانیا ماژور در شرایط invitro مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این بررسی تجربی غلظت های 1600-800-400-200-100-50-25-12.5-6.25-3.12μg عصاره هیدروالکلی و اسانس گیاه زنجبیل در داخل پلیت ودرون محیط کشت 1640 rpmi به همراه پروماستیگوت های فاز لگاریتمی رشد لیشمانیا در پلیت های 96 خانه ای به صورت دو بار تکرار افزوده و در دمای 26 درجه سانتی گراد انکوبه و بعد از 72 ساعت درصد مرگ پروماستیگوت ها تعیین شد. نتایج: میزان میزان کشندگی گیاه بر پروماستیگوت ها پس از گذشت 72 ساعت با بیش ترین و کم ترین غلظت(1600-3.12μg)  عصاره زنجبیل بترتیب 15.6 ,59.7 درصد و با اسانس زنجبیل بترتیب 58.4 و 29.9 درصد بود. میزان کشندگی با غلظت های μg 400 و 3.12 آمفوتریسین b، بترتیب 55.8 و 22.1 درصد بود. مقدار ic50 برای عصاره، اسانس و دارو بترتیب μg 416.87، 229.08، 870.96 بود. نتیجه گیری: عصاره و اسانس زنجبیل دارای اثر کشندگی بر پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی است. در مقایسه بین سه مولفه اثر اسانس بیشتر از عصاره و عصاره بیشتر از آمفوتریسین b می باشد.