شناسایی متغیرهای کلیدی و استراتژیک در بافت های فرسوده با رویکرد آینده پژوهی (محدوده مورد مطالعه: ناحیه 2 منطقه 9 شهر تهران)

کاهش کارآیی هر پدیده ای، فرسودگی آن را به دنبال خواهد داشت. هنگامی که بخشی از شهر به هر علتی دچار رکود و افول طی دوران حیات شهری خود می گردد، پای در روند فرسوده شدن و بروز مشکلات در انجام وظایف محوله خود می-گذارد. به گونه ای که بی سازمانی، عدم تعادل و عدم تناسب موجب شکل گیری حیات شهری روزمره، کاهش کارآیی محله-های شهری ایجاد بستر نامناسب معیشت و دسترسی در بافتهای فرسوده می گردد. گذر زمان و ویژگی های شهرهای معاصر به ما نشان داده رویکردهای برنامه ریزی گذشته توان پاسخ به مسائل امروزی شهر را ندارد. بنابراین علم برنامه ریزی شهری برای مواجهه با مسائل و معضلات بافت فرسوده ناگزیر است روشی نو و بدیع را برای حل مشکلات آن جایگزین نماید. از این رو، رویکرد «آینده پژوهی» به عنوان الگویی جدید در جهت نگاه بلندمدت به مسایل پیش روی شهرها، با هدف پاسخگویی به مسأله های غیرقابل پیش بینی، آینده های ممکن و مطلوب در دهه های اخیر ظهور کرده است. هدف پژوهش حاضر شناسایی متغیرهای کلیدی و استراتژیک بافت های فرسوده ناحیه 2 منطقه 9 جهت کاهش فرسودگی بافت و بهسازی و نوسازی آن در افق 1406 است. بنابراین مقاله حاضر به لحاظ موضوعی، کاربردی بوده و نوع روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است. اطلاعات و داده ها از طریق منابع کتابخانه ای، اسنادی و پیمایشی بر اساس تکنیک پویش محیطی (بررسی مقالات و منابع چاپی، مصاحبه با متخصصان و پایش همایش ها و کنفرانس ها) گردآوری شده است. برای محاسبه پیچیده و تحلیل داده ها از روش تحلیل ساختاری به کمک نرم افزار micmac استفاده شده است. یافته های پژوهش بیانگر آنست، متغیرکلیدی و تأثیرگذار «تغییر دولت ها (انتخاب دولت توسط مردم هر 4 سال)» به شدت محیط سیستم را در جهت نوسازی و بهسازی بافت فرسوده ناحیه 2 تحت تأثیر قرار می دهد و متغیر استراتژیک «حکمروایی خوب شهری» جهت تبدیل شدن به بازیگر کلیدی سیستم از ظرفیت بسیار بالایی برخوردار است و بر پویایی سیستم تأثیر می گذارد.