بررسی رویکرد نوشهرگرایی با تاکید بر شاخص های توسعه پایدار

پایداری، که در ابتدا  مشخصاً قرن نوزدهم میلادی همچون ایده ای ذهنی ظهور کرد و در سالهای میانی قرن بیستم، در حیطۀ نظری و در قالب سویه هـای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی، بدل به مفهومی فراگیر گردید، سرانجام در دو دهۀ پایانی قرن بیستم به واسطۀ طـرح در مجامع بـین المللی رسمیت و تبلور عینی یافترشد، توسعه، افزایش روز افزون جمعیت و تراکم در شهرها موجب پیچیدگی و ارتباط بیشتر بین عوامل موثر در زندگی شهری شده است. شهرها و سکونتگاه های موجود به هیچ وجه با معیارها و استانداردهای موجود طراحی شهری مطابق نیستند. مراکز شهری اغلب فرسوده و حومه های شهری فاقد روحیه شهری و به شدتمتکی بر وسایل نقلیه می باشند و مسائل و مشکلات بسیاری گریبانگیر شهرها هستند هدف نوشهرگرایی خلق یک محیط مناسب در مقیاس انسانی است، که پاسخ گو به تحولات و پیشرفت های مدرن شهری و توسعه ای در راستای اهداف توسعه پایدار باشد اصول نوشهرگرایی به شکل دادن محله های نسبتا پر تراکم، قابـل پیادهروی و دارای کاربری مختلط و متنوع با یکدیگر تأکید کرده و ترکیبی از سبک های معماری، رشد هوشمند، مخالف با توسعه پراکنده و شهرسازی پایدار مبتنی بر حمل و نقل عمومی را مد نظر قـرار می دهد توسعه پایدار، انسان محور است و با توجه به گستردگی مباحث و قابلیتهای بسیار آن به سرعت به مهمترین مناظره کنونی و نیز یکی از مهمترین چالشهای قرن بیست و یکم تبدیل شده است. در پایان هزاره سوم میلادی روند رشد و توسعه در چارچوب پایداری احیا شد. در توسعه پایدار، انسان، محور توسعه و مستحق بهداشت، امنیت، فرهنگ، آموزش، دانش و توسعه ارتباطات و اطلاعات می باشد