بررسی آماری بینامتنیت صحیفه رضویه و قرآن کریم

یکی از رویکردهای جدید که در ادبیات امروز شکل گرفته است و به نوعی یک تغییر و تحول بنیادین در ادبیات محسوس می شود نظریه بینامتنیت است. این نظریه در اواخر دهه شصت میلادی از سوی ژولیا کریستوا مطرح گردیده است که منظور از آن بررسی متن با توجه به متون دیگر می باشد. از این نظریه در ادبیات عربی با عنوان تناق یاد می شود که یکی از موضوعات مهم نقد ادبی معاصر عربی است و به روابط بین متونی می پردازد. بینامتنیت یادآور این نکته است که همه متون به شکلی همواره در تعامل  با یکدیگر هستند و این تعامل به صورت انتقال معنی یا لفظ و یا هر دو، از یک متن به متنی دیگر است. این نوشتار درصدد  تعیین میزان تاثیر صحیفه رضویه از قرآن کریم است و اینکه روشن شود،  امام  رضا (ع) بیش تر از کدام نوع تناص بهره برده اند. با مطالعه  صحیفه رضویه و آیات قرآن می توان به و جود رابطه ی بینامتنیت در آن پی برد. به ندرت موضوعی در صحیفه رضویه یافت می شود که خالی از این رابطه باشد. بیش ترین و پربسامدترین روابط بینامتنی با 57 درصد میزان فراوانی، از آن نفی جزئی است. در  صحیفه، گام از الفاظ و گاه از مضامین و مفاهیم قرآنی بهره برده شده و در مواردی هم، یک متن همزمان حاوی  دو نوع تناص بوده است. مصادیق چندانی از نوع نفی کلی یا حوار یافت نشد.