ارتباط بین خودبازبینی و اضطراب اجتماعی در نابینایان ورزشکار

هدف: تحقیق حاضر بر آن است که روابط بین خود بازبینی و اضطراب اجتماعی را در بین نابینایان ورزشکار بررسی نماید. روش بررسی: مطالعه از نوع توصیفی- همبستگی با طرح تحقیق پس آزمون  بود. نمونه های آماری شامل نابینایان ورزشکار (51 نفر) که گلبال بازی می کردند، بود که به صورت نمونه های در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه های اضطراب اجتماعی جرابک  (1996) به منظور اندازه گیری میزان اضطراب اجتماعی نابینایان و خود بازبینی اسنایدر و گانجستد (1985) به منظور تعیین میزان خود بازبینی مورد استفاده قرار گرفت.

یافته ها: میانگین امتیاز خودبازبینی آزمودنی ها برابر 27.2±51.10 و میانگین اضطراب اجتماعی نابینایان ورزشکار 85.7±27.74 مشاهده شد. در بررسی روابط خود بازبینی با اضطراب اجتماعی نتایج به دست آمده حاکی از آن است که رابطه های بین خود بازبینی با اضطراب اجتماعی و عوامل ترس از بیگانگان، ترس از انزوای اجتماعی و ترس از آشکار شدن علایم اضطراب از لحاظ آماری معنی دار نمی باشد، ولی رابطه بین خود بازبینی با عوامل ترس از ارزیابی توسط دیگران(r=-0.31 , p=0.02)   و ترس از صحبت کردن در جمع(r=0.36 ,p=0.01)   از لحاظ آماری رابطه های معنی داری بودند.

بحث و نتیجه گیری: به طور کلی می توان گفت تمرینات ورزشی به افزایش سلامت روان منجر می شود و در کاهش اضطراب نقش دارد. این نتایج نشان می دهد که دست اندر کاران امور بهداشت و سلامت و سازمان بهزیستی در خصوص تمرینات ورزشی و جسمانی اهتمام داشته و از این تمرینات به عنوان عامل تاثیرگذار در بهبود وضعیت روانی استفاده نمایند.