اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و امید به زندگی مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی

هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (act) بر خودکارآمدی و امید به زندگی مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی بود.

روش: طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود.‏ جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی بود که فرزندان آنها در مدارس ابتدایی استثنایی شهر اصفهان مشغول به تحصیل بودند. برای انتخاب نمونه از 2 مدرسه استثنایی ابتدایی، به شیوه دردسترس و براساس معیارهای ورود و خروج از پژوهش، تعداد 30 مادر انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای ‏مورداستفاده در پژوهش حاضر عبارت بودند از: پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر (شرر و همکاران، 1982) و پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر ‏(اشنایدر، 1991).‏ پس از آن ‏شرکت کنندگان در گروه آزمایش طی 8 جلسه 2 ساعته، تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (‏act‏) براساس ‏بسته مداخلاتی هایز و گریگ ‏(2001) قرار گرفتند.‏ ‏

یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس تک متغیره (‏ancova‏) نشان داد که درمان ‏act‏ موجب افزایش معنادار خودکارآمدی و امید به زندگی در مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی شده است‏ (05.0‏p<‎‏)‏.‏

نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر ‏مبنی بر تاثیر درمان ‏act‏ بر افزایش خودکارآمدی و امید به زندگی در مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی، می توان از این روش به عنوان یک روش مداخله ای و درمانی برای این افراد ‏استفاده نمود.‏