مطالعه عوامل مؤثر برتغییرات انتشار دی اکسیدکربن در بخش های منتخب اقتصادی طی سال های 1393-1375 (با رویکرد تحلیل تجزیه شاخص میانگین لگاریتمی دیویژیا)

به منظور کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه ای نیازمند تغییرات سیستمی اساسی و بازسازی ساختار پنهان و آشکار اقتصاد در بخش های مختلف اقتصادی هستیم. یکی از مهم ترین گازهای گلخانه ای مرتبط با فعالیت های اقتصادی گاز دی اکسیدکربن است. از این رو مطالعه حاضر با استفاده از تکنیک تجزیه شاخص به بررسی عوامل اصلی انتشار دی اکسیدکربن میان چهار بخش (صنعت، کشاورزی، حمل و نقل، خانگی و عمومی) طی سال های 1390-1375 می پردازیم. با بکارگیری شاخص میانگین لگاریتمی دیویژیا (lmdi) و استفاده از روش تجزیه دو زمانه و سری زمانی، عوامل مؤثر بر تغییرات انتشار دی اکسیدکربن در بخش های منتخب را به پنج عامل اثر تولیدی، اثر ساختاری، اثر شدت انرژی، اثر شدت انتشار دی اکسیدکربن و اثر پسمانده تجزیه می کنیم. نتایج نشان می دهد که عامل اصلی افزایش انتشار دی اکسیدکربن میان بخش های مذکور اثر تولیدی بوده و شدت انرژی در کل دوره 1393-1375 بیش ترین تغییرات را در کاهش انتشار دی اکسیدکربن داشته که توسط اثر ساختاری خنثی می شود. تغییرات شدت انتشار 2co در کل دوره موجب افزایش انتشار 2co بوده که این اثر بسیار محدود بوده و نتوانسته تآثیر قابل توجهی در کاهش انتشار 2co داشته باشد. بنابراین سیاست گذاران می بایست با بکارگیری فن آوری هایی که باعث جایگزینی انرژی های نو با انرژیهای تجدید ناپذیر می شوند کارایی انرژی رادر تمام بخش های اقتصادی به خصوص بخش های مذکور، افزایش داده، به طوریکه خطرات و آسیب های آن ها در کمترین میزان ممکن آن باشد. به همین جهت بررسی در زمینه عوامل مؤثر بر انتشار دی اکسیدکربن و میزان انتشار آن باید در رآس سیاست ها، برنامه های انرژی، سرمایه گذاری دولت و ساختار اقتصاد قرار گیرد تا بتوان در سال های آتی این روند رو به رشد انتشار گازهای گلخانه ای و مصرف انرژی را تعدیل نمود.