جلوه های عشق در منطق الطّیر عطّار نیشابوری

فریدالدّین عطّار نیشابوری از عارفان و شاعران بلند آوازه ی ایران زمین می باشد که در سال 540 هـ.ق در شهر نیشابور چشم به جهان هستی گشود، عطّار در کودکی و جوانی با علم و ادب آشنا شد، و به قرآن و حدیث و فقه و تفسیر و برخی علوم دیگر تسلط داشت. مشهورترین اثر او منطق الطّیر می باشد، شاعردر آن از مهالک و مسالک روح سالک که از آن به طیر تعبیر شده سخن می راند و حماسه ی طالبان معرفت را بیان می کند. سرانجام سی مرغِ بال و پر سوخته، پس از طی هفت وادی خطیر به درگاه سیمرغ می رسند و غرق در فنا می شوند و پس از گذشت قرن ها بی زمان به بقا می رسند. نکته ی هنری در داستان عرفانی منطق الطیر، جناس مرکب بین سیمرغ و سی مرغ است. و عطار ایده پیچیده ی «وحدت وجود» و یکی بودن طالب و مطلوب را با این جناس توضیح می دهد: سی مرغ بعد از طی وادی های بی امان، هنگامی که به درگاه سی مرغ می رسند، فی الواقع مثل این است که از خود به خود رسیده اند. نگارنده این مقاله سعی دارد با بررسی دیوان این شاعر و عارف ایرانی دیدگاه آن را درباره عشق کنکاش نماید.