سیمای معشوق در شعر نادر نادرپور

معشوق در شعر معاصر با معشوق شعر کلاسیک که شخصیتی کلی و غیر اجتماعی دارد و همواره مورد ستایش قرارگرفته است، تفاوت دارد. از زمان مشروطه که مضامین شعری در بسیاری از جهات تغییر پیدا کرد، معشوق نیز شخصیتی حقیقی با جنسیتی مشخص نمود می یابد و حتی در مواردی مصداقی از همسر شاعر می باشد که درتمام ابعاد زندگی او حضور داشته است. نادر نادرپور یکی از شاعران معاصر است که در اشعار وی، معشوق حضور برجسته ای دارد. در همین راستا پژوهش حاضر بر آن است تا با رویکردی توصیفی- تحلیلی بازتاب سیمای معشوق را در شعر نادر نادرپور بررسی و تحلیل کند. بررسی ها نشان می دهد که در شعر نادر پور معشوق جلوه های گوناگونی دارد. جدای از اینکه معشوق زن بوده و به حالت های جسمانی پرداخته و از لب وچشم و زلف و... حرف زده است و با این اعضا ویژگی های معشوق را بیان کرده است، معشوق در شعر نادر پور حالت خیالی دارد و مخاطب نمی تواند دریابد مراد شاعر از وی چه کسی است، با این وجود، نادر پور معشوق را امید و گرما بخش زندگی تصور می کند هر چند که معشوق هیچ وقت نیست یا اینکه مرده است یا به دلیلی عاشق را ترک کرده و عاشق داد تنهایی و دوری سر داده است. شاعر جدای از معشوق زن، طبیعت را معشوق می داند و در اشعارش گاهی آفتاب، درخت، آسمان و شب را معشوق تصور می کند و ویژگی های انسانی را با جان بخشی به آن ها بیان کرده و با آن ها عاشقانه ها سر داده است.