بررسی ساختار روایت در بوف کور صادق هدایت و خشم و هیاهو ویلیام فاکنر براساس مؤلفه های جریان سیلان ذهن و تک گویی درونی

جریان سیلان ذهن، که نخستین بار از جانب ویلیام جیمز مطرح شد، شگردی در روایت است که ژرفای ذهنی، ادراکهات حسی، و افکار آگاه و نیمه آگاه شخصیتهای داستان را بازگو می کند. در این شیوه، آگاهی از روندهای ذهنی، به دو سه طح گفتار آگاهی و پیشگفتار آگاهی دستهبندی می شود. هدف در سطح گفتار، انتقال مطلب به شکل منطقهی و متناسب با موقعیت و عرف جامعه است، اما در لایه ی پیشگفتار هنجار و نظم خاصی دیده نمیشود. افکار، خاطرات، عواطف، و تهداعی معانی، که در لایهی پیش از گفتار آگاهی قرار دارند، ارتباطی خاصی را القا نمی کنند. در این ویژگی، راوی میهان این دو سطح از گفتار در کنکاش است. این خصیصه در رمان فاکنر و هدایت دیده میشود. در خشم و هیاهو فاکنر سطوح مختلف گفتار به کار رفته است، اما در بوف کور هدایت سطح گفتار آگاهی بیشتر به چشم میخورد.  شیوه ی داستان نویسی فاکنر و هدایت سبب شد که این مقاله را بافت و ساخت خشم و هیاهو و بوف کور اختصاص دهیم و با بررسی این دو اثر، در سه گانه ی زمان روایی، ساختار روایی، و نقش راوی، دریابیم که در بافت خشم و هیاه و فاکنر مبحث بی نظمی و عدم ثبات زمان دیده می شود. این داستان از نظر دستور و عبارت بندی ناقص است و بیش از همه به ویژگی های شیوه ی جریان سیلان ذهن نزدیک میشود، اما در بوف کور هدایت، خواننده با هیچگونه بی نظمی در سطح نحو و دستور زبان داستان رو به رو نمی شود. درک این رمان با لایه های گفتار زبان رو به رو هستیم که از سطح آگاهی راوی برخاسته است. وجود مونولوگ در بوف کور هدایت، که با تک گویی درونی در رمان اشتباه گرفته میشود، موجب شده اسهت که بوف کور را در زمره ی رمان های سیلان ذهن قرار دهند و سبک روایت در آن را به تک گویی درونی و سلولیکویی شبیه بدانند. حهال آن که، راوی در بوف کور از سطح گفتار سخن میگوید. علاوه بر این، بیان آگاهانه ی روایت و وجود سخنان راوی و مخاطب را می توان از جمله دلایلی شمرد که نتوانیم بوف کور هدایت را رمانی مبتنی بر تک گویی درونی قلمداد کنیم.