نیم نگاهی تطبیقی و تحلیلی بر اعجاز همگونِ ناکامی های عشقی در کامیابی های حیات شعری نیمایوشیج و نزار قبّانی

عشق، یکی از کشش های نهاد ناخودآگاه هر انسان به شمار می آید. عشق به معشوقه زمینی (زن)، یکی از مراتب مقدّس عشق است است که انعکاس شعورمند آن از جانب زن و درک عاشقانه و عاقلانه آن از سوی مرد و تبادل این مهر شورانگیز بین طرفین عشق، می تواند خالق معجزه ای باشد که بعضا تمام زندگی و افکار و گفتار و کردار عاشق و معشوق را تحت الشعاع خود قرار دهد. نمونه ای از این اعجاز عشقِ زمینی، در زندگی دو تن از شاعران بزرگ ایران و عرب (نیمایوشیج و نزار قبّانی) اتفاق می افتد. نیما در دوره نوجوانی و جوانی به ترتیب عاشق دختری به نام صفورا و هلنا می شود و در هر دو عشق آغازینش شکست می خورد و ناکامی او به ویژه در ازدواج با عشق آغازینش (صفورا)، یکی از عواملی می شود که زمینه های انزوای شاعرانه او و در نتیجه کامیابی در عرصه شعری را فراهم می سازد. مشابه این اتفاق در زندگی نزار قبّانی نیز می افتد. او هم به دلیل نارضایتی از ازدواج اولش با دختر عموی خود (زهرا آقبیق)، ناکامی هایی را در نیل به آرزوهایش احساس می کند. لذا امید دستیابی به رویای شیرین درونیش، یکی از آبشخورهای کامیابی او در جلا دادن، پر جازبه ساختن و متمایز نمودن شعرهای شورانگیزش در باب «زن» و «عشق» می گردد. ادامه این روند، قبّانی را به یکی از شخصیت های فمنیستی جهان عرب تبدیل می کند. بنابراین اعجاز گمشده های عشقی، تاثیرات مشابهی در شکل دهی به شخصیّت شعری نیما و قباّنی داشته است که نگارنده می کوشد در این مقاله با سود جستن از نقد روانکاوی زیگموند فروید و به شیوه ادبیات تطبیقی (comprative literethe) به بررسی و شناسایی اعجاز ناکامی های عشقیِ این دو شاعر بزرگ درکامیابی های حیات شعری آن ها بپردازد.