تحلیلی بر اهداف راهبردی سازمان های مردم نهاد (ngos) و جایگاه آن های در مدیریت حاکمیتی منابع طبیعی

گستردگی عرصه های طبیعی و کمبود نیروی انسانی موجب شده است که سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور به عنوان مراجع و متولیان اصلی حفاظت از این عرصه ها، نتوانند به خوبی در تمام حوزه ها اثرگذاری مقتدارانه داشته باشند. این اتفاق موجب شده است تا مردم به صورت خودجوش برای تأمین نیازهای خود با تشکیل و پیوستن به سازمان های مردم نهاد (تشکل های مردمی یا سمن ها) اقدام نمایند. در این راستا، سازمان های مردم نهاد به عنوان مجامعی برآمده از دل مردم به صورت خودجوش و دارای هدفی مشترک و خیرخواهانه با گرایش های غیرسیاسی، غیردولتی و غیرانتفاعی می توانند نقش های مهم و اساسی را در حفاظت و استفاده اصولی از منابع طبیعی ایفا نمایند. به طور کلی سازمان های مردم نهاد می توانند از طریق ترویج فرهنگ منابع طبیعی، آموزش و آگاهی دادن به مردم و اجرای برنامه های نمادین در بین جوامع مختلف، نقش اساسی در توسعه پایدار منابع طبیعی و مدیریت حاکمیتی منابع طبیعی داشته باشد. از طرف دیگر، سازمان های مردم نهاد با جهت گیری منفی و یا مقابله ای به ایفای نقش های خود در مدیریت منابع طبیعی پرداخته و تلاش می کنند به عنوان نماینده جمعی از مردم، دولتمردان در مسیر اهداف خود حرکت نمایند. در همین راستا، تحقیق حاضر نیز به دنبال تحلیل جایگاه سازمان های مردم نهاد در مدیریت حاکمیتی منابع طبیعی بوده و سعی دارد راهبردهای مشارکتی این تشکل ها را از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسناد و مدارک موجود و هم چنین نتایج تحقیقات انجام گرفته در حوزه های مختلف تشریح نماید. با توجه به سیاست های مشارکتی سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور، نتایج تحقیق پیشرو می تواند گامی مؤثر در به ثمر رساندن برنامه ها و اهداف از پیش تعیین شده در جهت توسعه فرهنگ منابع طبیعی باشد.