تأثیر روش آموزش درمانی بارکلی بر مشکلات رفتاری و کارکردهای اجرایی والدینِ دانش آموزانِ دارای مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی

اختلال نقص توجه - بیش فعالی شایع ترین اختلال روانپزشکی در کودکان است که 3 تا 7 درصد کودکان را در سن مدرسه مبتلا می کند. بنابراین هدف از انجام این مطالعه بررسی اثربخشی آموزش روش بارکلی بر مشکلات رفتاری و کارکردهای اجرایی والدین دانش آموزان دارای نقص توجه/بیش فعالی منطقه 4 شهر تهران بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود، و جامعه آماری کلیه مادران دانش آموزان مقطع ابتدایی منطقه 4 شهر تهران در سال تحصیلی 1397 - 1396 بودند. برای تعیین حجم نمونه از بین ماداران 60 نفر از دانش آموزان 9 تا 11 ساله که دارای نشانه های اختلال بیش فعالی بودند انتخاب شدند. پس از همگن سازی آن ها و پس از اعلام رضایت مادران برای شرکت در مطالعه، 30 نفر از آن ها که در مجموع دارای نشانه های بیش تری بودند، انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفر) گمارده شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه مقیاس ارزیابی مشکلات رفتاری – هیجانی و مهارت های کودک (cbcl) و پرسشنامه عصب روانشناختی کانرز بود. برای تحلیل داده ها از دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریاس نشان داد که روش بارکلی بر مشکلات رفتاری والدین دانش آموزان بیش فعال مؤثر بوده، و باعث کاهش بیش فعالی آن ها شده است (0.005(p<. هم چنین نشان داد که روش بارکلی در کارکردهای اجرایی والدین دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی مؤثر بوده است (0.005(p<.