اثربخشی بازی درمانی شناختی رفتاری بر کاهش نا امیدی و احساس تنهایی کودکان دارای پدر معتاد

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی بازی درمانی شناختی رفتاری بر کاهش نا امیدی و احساس تنهایی کودکان دارای پدر معتاد بود.

روش: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح مورد استفاده در این پژوهش طرح پیش آزمون پس آزمون دو گروهی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان در مقطع ابتدایی مراجعه کننده به مراکز مشاوره آموزش و پرورش شهر تهران که دارای پرونده اعتیاد پدر می باشند.

روش نمونه گیری: در مرحله ی انتخاب به صورت در دسترس و در مرحله ی جای گذاری به صورت تصادفی بود. بدین صورت که ابتدا 30 دانش آموز گروه نمونه که دارای سن بین 9 تا 12 سال بودند، از مرکز مشاوره رازی آموزش و پرورش در سال 1397 انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند و افراد گروه آزمایش مطابق با پکیج طراحی شده در ده جلسه بازی درمانی مورد مداخله قرار گرفتند.

ابزار پژوهش: شامل پرسشنامه نا امیدی کودکان کازدین و احساس تنهایی کودکان آشر بود، که پایایی این ابزارها در پژوهش حاضر با روش آلفای کرونباخ مورد تأیید قرار گرفت.

یافته ها: داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شدند. نتایج تحلیل آماری نشان داد با حذف تاثیر متغیر پیش آزمون، فرضیه پژوهش مبنی بر وجود تفاوت معنادار در نا امیدی و احساس تنهایی کودکان گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، تایید می گردد (0.05(p<.

نتیجه گیری: بازی موجب می شود که کودک احساسات و ارتباطات بیرونی اش را بیان کند و همچنین موجب توسعه ی تمایلات، مهارت های ارتباطی و افزایش شادی و سازگاری کودکان دارای پدر معتاد با محیط اطرافش شده و در نتیجه نا امیدی و احساس تنهایی را کاهش می شود.