اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر طلاق عاطفی و تعارضات زناشویی زنان ناخرسند

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر طلاق عاطفی و تعارضات زناشویی زنان ناخرسند انجام شد.

روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل برابر بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان شهر همدان در سال 1395 می باشند که دچار ناخرسندی زناشویی بالا هستند. نمونه آماری به روش در دسترس انتخاب شد. به این منظور ابتدا پرسشنامه ناخرسندی زناشویی به در بین زنانی که به علت ناخرسندی زناشویی به مرکز مشاوره نیکو واقع در شهر همدان مراجعه کرده بودند توزیع گردید. تعداد این زنان 145 نفر بود. پس از بررسی پرسشنامه ها 30 نفر از زنانی که بالاترین میزان ناخرسندی را داشتند انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. طرح درمان مبتنی پذیرش و تعهد بر اساس پروتکل هیس و باند (2004) که شامل هشت جلسه درمانی 60 دقیقه ای و هفته ای یک جلسه بود اجرا شد. داده های لازم با استفاده از پرسشنامه های تعارضات زناشویی ثنایی (1387) و پرسشنامه طلاق عاطفی (گاتمن، 2008؛ ترجمه جزایری، 1393) گردآوری شد.

یافته ها: نتایج پژوهش حاکی از آن بود که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش میزان تعارضات زناشویی و ابعاد آن (به غیر از واکنش های هیجانی و جدا کردن امور مالی از یکدیگر) شده است (0.01(p=. هم چنین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش سطح طلاق عاطفی زنان ناخرسند نیز شده است (0.01(p=.

بحث: بر اساس نتایج این پژوهش، و با توجه به تاثیر معنادار درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، می توان از این روش درمانی به منظور کاهش تعارضات زناشویی و طلاق عاطفی در زنان ناخرسند بهره جست.