رویکرد ارتباط گرایی و دلالت های آن در مدیریت دانش شخصی

در عصر ارتباط گرایی، یعنی جامعه کنونی، تغییرات مداوم فناوری و نیز شیوه ای که افراد و امور از طریق شبکه بهم مرتبط می شوند، تنها روی آنچه آموخته میشوند تاثیر نمی گذارند، بلکه شیوه های شناسایی و آموختن را نیز تغییر می دهند. رویکردهای سنتی یادگیری، فلسفه ها و پارادایم های آموزشی، هم چون رفتارگرایی، شناخت گرایی، انسان گرایی و ساخت گرایی که پایه و اساس آموزش و تدریس بوده اند، دیگر پاسخگوی نیازهای آموزشی جوامع دانشی امروز نیستند. جامعه نیازمند افرادی می باشد که پیوسته دانش خود یا دانش الکترونیکی خود را به روز نمایند. قابلیت ضروری مورد نیاز برای یک یادگیرنده دائمی در جامعه ی دانش، توانایی "متصل ماندن" و "تعلق داشتن" به جوامع دیجیتالی است که در آن منافع می توانند دائما به اشتراک گذاشته شوند. بنابراین با توجه به این که هر فرد در جامعه دانش باید یک تجربه یادگیری دائمی شخصی را ایجاد نماید که در سراسر مراحل یادگیری رسمی و غیر رسمی با درجات مختلفی از کاربرد تکنولوژی همراه باشد، تئوری ارتباط گرایی به عنوان یک نظریه یادگیری، می تواند چارچوبی ارزشمند را برای غنی سازی محیط یادگیری و توسعه مهارت های مدیریت دانش بویژه دانش شخصی فراهم سازد. یک محیط شبکه ای، امکانی را برای شروع و توزیع فعالیت های مدیریت دانش و یادگیری برای افزایش خلق دانش فردی و گروهی انعطاف پذیر، از طریق بازخورد و تشخیص فراهم می سازد. هدف مقاله حاضر بررسی ماهیت ارتباط گرایی و چگونگی ارتباط آن باکسب مهارت های مدیریت دانش شخصی برای یک محیط شبکه ای می باشد، مهارت هایی که برای یادگیری مادام العمر در جامعه دانش الزامی است. در انتها به نقدهای وارد شده بر این دیدگاه اشاره شده است.