رهیافت تعابیر عرفانی در اندیشه شهریار و نسیمی با تکیه بر (رخ، زلف، خال، چشم، ابرو)

توضیح و درک معنای درست  یک اصطلاح عرفانی، توجه به معانی ظاهری و باطنی آن است و اکثر واژه هایی که در ادبیات عرفانی ما مورد استفاده قرار می گیرند نیاز به تفسیر دارند. در این خصوص امور مربوط به معشوق و توصیف اجزای ظاهری او (ازجمله رخ، زلف، خال و خط، چشم، ابرو) که متضمن معانی عرفانی است، بسامد فراوانی در ادبیات فارسی دارد که رهیافت بر این مفاهیم نیازمند فهم این واژگان است که به درک تعابیر عرفانی منجر می شود. نگارنده در این مقاله به روش تحلیلی-توصیفی به بررسی تعابیر عرفانی واژه های فوق در اشعار محمدحسین شهر یار و سیدعمادالد ین نسیمی می پردازد؛ ز یرا هر دو شاعر بزرگ در سروده ها ی عرفانی خو یش از ترکیبات و واژه ها ی رخ، زلف، خال، ابرو، چشم با معانی عرفانی بهره گرفته اند؛ بنابرا ین ضرورت چنین تحقیقی در ادبیات عرفانی احساس می شود.