ازعشق مجاز تا معشوق لایزال (پژوهشی در شعر و اندیشه ی عرفانی استاد شهریار)

یکی از موضوعات مهم ادبیات فارسی، پرداختن به ادبیات عرفانی و بررسی آثار شاعران و نویسندگان بزرگ آن است. بی شک زبان شعر بهترین و تاثیرگذارترین وسیله برای بیان و انتقال این گونه مضامین بوده و شاعران بزرگ در دوره های مختلف به آفرینش ناب ترین اندیشه های عرفانی پرداخته اند. برخی از این شاعران دوره ای از عمر خود را به سرودن اشعار عاشقانه یا مدیحه پردازی مشغول بوده اند اما پس از آن قدم در وادی معنویت نهاده اند. در دوران معاصر، محمدحسین بهجت تبریزی معروف به شهریار نیز تجربه عشقی شورانگیز داشته که پس از ناکامی به شدت متحول شده و به شعر عرفانی روی می آورد. اگرچه او شاعری عارف نیست اما عاشقی است که اندیشه های عارفانه او در شعرهای متعددی از دیوان گرانقدرش، تصویری زیبا از روح شیدای او را به تصویر می کشد که با عنایت حق از عشق مجاز به معشوق لایزال راه یافته و بی آن که خود را در منجلاب عشق مادی آلوده سازد، به یاری آن معشوق مطلق به مقصود رسیده است. او نیز مانند شاعرانی چون ناصرخسرو سنایی عطار و بسیاری از عارفان دیگر، خواب یا حادثه ای در تحول روحی و معنوی اش تاثیرگذار بوده است.