بررسی اندیشه های عرفانی در چهل و دو قصیده ی پروین اعتصامی

پروین اعتصامی یکی از شاعران قدر اول زبان فارسی روزگار معاصر ماست. این شاعر غمزده ی معاصر، در روز 25 اسفند سال 1285 شمسی در تبریز، دیده به جهان گشود. او با بهره گیری از مکتب پدر خود، توانست در قالب های شعری، از قبیل قصیده، مثنوی، قطعه و ... طبع آزمایی کند. در این پژوهش تلاش شده است با جستاری در چهل و دو قصیده ی مندرج در دیوان اشعار پروین اعتصامی، اندیشه های متعالی و عرفانی موجود در این قصاید بررسی شود. آن چه شعر پروین را از شاعران و سرایندگان دیگر ممتاز و شاخص تر نموده است؛ علاوه بر اجتماعی بودن محتوای سروده هایش، وجود مضامین و مفاهیم متعالی و عرفانی است که در اشعارش به ویژه در قصاید غرّای او، خودنمایی می کند. مفاهیمی عالی چون انسان، مذمت دنیا، تقدیرگرایی، دوری از نفس، علم آموزی و دانش ورزی، دوری از حرص و طمع، ناپایداری قدرت های مادی و روی آوردن به جهان معنویت و ... در قصاید این شاعر برجسته ی معاصر، تجلی یافته و به کارگیری چنین مضامینی، تداعی کننده قصاید ارزشمند عرفانی و فلسفی سنایی غزنوی، ناصر خسرو قبادیانی بلخی و شیخ مصلح الدین سعدی شیرازیست.