بازآفرینی کالبدی محلات شهری با رویکرد پایداری اجتماعی

بازآفرینی ایجاد یک مظروف است و به همین دلیل ماهیت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دارد. یک جسم یا کالبد در جای خود قرار دارد ولی بلا استفاده مانده است؛ مقصود از بازآفرینی، استفاده مجدد از این کالبد است. بازافرینی تلاش برای اتصال و ارتقا ابعاد کالبدی و عملکردی محله ها برای ایجاد سرزندگی است. یکی از مصادیق و در عین حال ریشه های فقدان جامعیت در مداخلات بافت های شهری در دهه های گذشته، کم رنگ بودن نقش مباحث اجتماعی است. این موضوع امروزه پیش شرط اصلی هر نوع مداخله در حوزه بازآفرینی شهری است. ناحیه تاریخی شهرها میراث ارزشمند معماری و کالبدی به جای مانده از گذشتگان ماست که در طول زمان در هویت بخشی به حیات شهری همواره نقش بارزی ایفا نموده است. این بخش از شهر تجلی گاه ابعاد فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی مردمانی است که در دوره های تاریخی مختلف در آن جا، روزگار سپری کرده و هویت فرهنگی آن را به ثبت رسانده اند. هرگونه سیاست گذاری در بافت های تاریخی باید برای بازآفرینی، بهسازی و حفاظت تدوین شود تا به ارتقای کیفیت زندگی ساکنان انجامد؛ به همین دلیل، بازآفرینی شهری با توجه به زمینه ی تاریخی و قدیمی، مورد توجه این پژوهش است تا با توجه به بعد زمان و زمینه ای که در آن قرار دارند به بازآفرینی کالبدی محلات شهری با رویکرد پایداری اجتماعی پرداخته می شود. پژوهش حاضر با راهبردهایی منطقی، به دنبال تبیین این موضوع است که چگونه طراحی شهری می تواند به باز زنده سازی محلات با رویکرد پایداری اجتماعی بپردازد. نتایج تحقیقات نشان می دهد که نقش اصلی طراحی شهری در تحقق پایداری اجتماعی متوجه ابعاد ایمنی و امنیت، تعاملات اجتماعی، تنوع اجتماعی، احساس نشاط و رضایت، حفظ مکان و حفظ میراث فرهنگی و تامین عدالت در دسترسی به خدمات و امکانات است. روش تحقیق این پژوهش به صورت توصیفی – تحلیلی است با استفاده از روش های اسنادی، کتابخانه ای و میدانی عکسبرداری تجزیه و تحلیل آن ها گردآوری شده است.