الگوهای معماری پایدار بومی در جهت دستیابی به استراتژی های طراحی غیر فعال (نمونه موردی: خانه مسکونی لنگرود و لاهیجان)

معماری بومی، شاخه ای از معماری بر پایه نیازهای منطقه ای و مصالح ساختمانی است که بازتابی از سنت های منطقه ای می باشد. معماری بومی در طول زمان بر اساس پیشینه محیطی، فرهنگی، فناوری و تاریخی که در آن وجود داشته تکامل یافته است. هر منطقه، بنا به فراخور مکانی خود، دارای الگوهای پایدار در جهت افزایش حد آسایش انسان را دارا می باشد. این الگوها می توانند در پارهای موارد، دارای مشابهت ها و تفاوت هایی باشند. در واقع توجه به معماری بومی از چندین جهت مورد بررسی بوده که شامل طراحی بومی، توجه به مصالح اقلیمی و زمین شناسی می باشد. در این راستا توجه به جهت گیری ساختمان، نحوه دریافت انرژی خورشیدی از جداره ها و همین طور بهره گیری از تهویه طبیعی برای از بین رفت رطوبت بالای ساختمان، از اهداف معماری بومی می باشد. منطقه مورد مطالعه در این پژوهش استان گیلان و اقلیم معتدل و مرطوب است. در این پژوهش به بررسی خانه مسکونی در لنگرود و لاهیجان و تحلیل آن ها، به شناخت عوامل موثر در جهت رسیدن به معماری همساز با اقلیم و شناخت عناصر بومی در روند شکل گیری این ساختمان ها پرداخته شده است. به این صورت که استراتژی های طراحی غیرفعال در جهت رسیدن به معماری همساز با اقلیم با نرم افزار climate consultant معرفی شدند. روش تحقیق پیش رو به صورت مطاله کیفی و همینطور برداشت میدانی و تجربه مستقیم نگارندگان صورت پذیرفته است. نتایج شامل راهبردهای موثر طراحی همساز با اقلیم منطقه معتدل و مرطوب است.