توسعه پایدار و معضلی بنام حاشیه نشینی در شهرهای بزرگ

حاشیه نشینی دارای ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است و پیامد های فردی و اجتماعی بسیاری دارد. حاشیه نشینی اکنون به یک مساله اجتماعی بسیار مهّم ایران تبدیل شده است. حاشیه نشینی سبکی از زندگی شهری است که به طور معمول در حومه شهرها، به صورت نامتعارف شکل می گیرد و نبود ضوابط قانونی در استقرار ابنیه و تاسیسات در این مناطق، امکان خدمات رسانی را برای جمعیت ساکن سلب کرده و از سویی نیز به دلیل تجمیع اقشار کم درآمد و مشکل دار در این مناطق، کانون های آسیب زا و پرخطر اجتماعی در آن تمرکز می یابد. پدیده حاشیه نشینی در ایران بعد از وقوع اصلاحات ارضی بوجود آمد. با توجه به اینکه اقتصاد متکی بر کشاورزی نتوانست جوابگوی نیاز واقعی روستائیان و ساکنان دهستان های بزرگ و کوچک باشد، موج مهاجرت روستائیان به شهرهای بزرگ آغاز شد و بعد از انقلاب نیز این پدیده ناموزون با سرعت بیش تری منجر به زایش نواحی حاشیه ای در اغلب مناطق کشور بخصوص در شهر تبریز گردیدد. حاشیه نشینی مسئله ای تک بعدی نیست که با تغییر کاربری یا جابجایی ساختمان ها قابل حل شدن باشد. ابعاد فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی حاشیه نشینی آن را به مشکلی تبدیل کرده است که جز با یک عزم ملی قابل حل شدن نخواهد بود و در این میان نشانه روی انگشت اتهام به سوی نهادی خاص مانند شهرداری ها چیزی جز ارجحیت دادن حاشیه ها بر متن که همانا حل کردن معضل حاشیه نشینی است نمی باشد. مقاله حاضر بصورت توصیفی بوده و روش تحقیق بصورت کتابخانه و میدانی بوده است.