بازنگری فضای آرامشی و بازپروری در ایران با بررسی نمونه موردی

معماری بازپروری، شاید در ایران امری دیرینه باشد، اما به وضوح اهمیت خود را امروزه از دست داده است، از این رو لازم است تا بدان پرداخته شده و مناسب با فرهنگ و نیازهای روانشناختی معاصر، نسبت به تاسیس این مراکز اقدام شود، وجود امکان دسترسی به چنین فضایی می تواند در بهبود و ارتقاع سطح سلامت اجتماعی افراد موثر و مفید بوده و اثرات مثبتی را در ارتقاع سطح سلامت روحی جامعه در پی داشته باشد. این مقاله به بررسی و تحلیل بناهای معماری می پردازد که در گذشته و اکنون به دنبال رشد و رفع نیاز روحی جامعه بوده و با هدف ایجاد مکانی جهت ارامش و بازپروری عموم شکل گرفته است. در این راستا ابتدا مفهوم بازپروری و آرامش را بیان و سپس با مقایسه و بررسی بناهای گذشته ایران مانند خانقاه می پردازد. از سوی دیگر نقش این فضا را در دیگر کشورها بررسی کرده و در نتیجه به مشترکاتی دست میابیم که می تواند به فضای معماری معاصر بازگردانده و شکلی نوین بدان بخشد. در تحلیل هایی که از بناهای معماری ایرانی و دیگر کشورها انجام شد می توان مشترکاتی را در سه دسته خاستگاه های معماری، دیدگاه های معماری و ساختار معماری و با هدف بازنگری فضاهای بازپروری تعریف نمود.