ارزیابی شاخص های توسعه پایدار در مکان یابی بهینه ی پارک های شهری (نمونه موردی: پارک های محله ای منطقه یک اصفهان)

امروزه مقوله توسعه پایدار یکی از بحث های مهم و کاربردی در زمینه هایی چون محیط زیست و طراحی شهرها است. توسعه ای را که با در نظر گرفتن نیاز های نسل های آینده، نیاز های انسان های کنونی را برطرف می نماید را، می توان توسعه پایدار نامید، که هدف غایی آن رسیدن به عدالت شهری است. مکان کاربری ها، فاصله آن ها از مراکز شهری و هم چنین نحوه و چگونگی دسترسی ساکنین به آن ها، مهم و نقش پررنگی را در طراحی شهرها ایفا می کند. پارک ها و فضاهای سبز شهری از حساس ترین عوامل موثر در شکل دهی به شکل و پایداری اجتماعی شهری هستند و علاوه بر اثرات اکولوژیکی، اثراتی نظیر تفریحی و تفرجگاهی دارند. اصفهان، سومین شهر پهناور و سومین شهر پر جمعیت ایران است. این شهر در میان سال های 1050 تا 1722 میلادی به ویژه در قرن شانزدهم میلادی در میان حکومت صفویان هنگامی که برای دومین بار (پس از دوران سلجوقیان) پایتخت ایران شد، رونق فراوانی گرفت. لذا ایجاد عدالت شهری از طریق گستراندن توسعه پایدار شهری در اصفهان می تواند به کیفیت این شهر اضافه کند. منطقه یک اصفهان با مساحت 1043 هکتار، داری 73926 نفر جمعیت می باشد. از شمال به منطقه 8 از شرق به 3، از غرب به 2و از جنوب به 5 محدود می گردد، به طوری که در مرکز شهر اصفهان واقع گردیده است. در نهایت این پژوهش سعی دارد با شناخت مفهوم، اهمیت و شاخص های توسعه پایدار کاربری های پارک شهری را با استفاده از نرم افزار gis به طور صحیح و دقیق بر اساس پارامترهای موجود، ارزیابی نموده ودر جهت عدالت شهری بر اساس تاثیرات توسعه پایدار در مکانیابی پارک های محلی منطقه 1 اصفهان قدم بردارد. روش پژوهش این مقاله ترکیبی از موردی و تحلیلی- توصیفی می باشد. هم چنین گرد آوری اطلاعات به صورت پیمایشی میدانی و کتابخانه ای بوده است.