بررسی ارزش ها و اولویت های طراحی در پنج نسل معماری معاصر ایران

یکی از مشکلات معماری کنونی ایران، توجه اندک به هویت معماری ایرانی است که موجب عدم وجود تعریفی دقیق، از معیارهای هویتی معماری معاصر است. این پژوهش بر اساس روش مورد پژوهی، در پی آن است تا با تحلیل روند طراحی و جریانات فکری موجود در متن آثار معماران، به شناخت گرایش ها و رویکردهای نسل های معماری معاصر ایران بپردازد. و به این سؤال پاسخ دهد که آیا زنجیر معنی داری در مفاهیم بکار رفته توسط معماران در دوره های مختلف وجود دارد؟ فرض براین است که بیان گرایش های معماران معاصر، از مدرنیسم ایرانی گرفته تا گرایش های ملی گرایانه، تجدیدحیات گونه و یا کلاسیک بازاری، ضمن این که می تواند ارزش و اهمیت هر اثر را در رابطه با متن تاریخی کشور ارزیابی کند، با بیان ریشه ها و شاخص های قابل اتکا، سبب می شود تا جریان تئوریک موجود در تاریخ معماری معاصر ایران بازشناسی گردد. این پژوهش به مقایسه رویکردهای معماری معاصر ایران، با شش گرایش اصلی زیبایی شناسی از دیدگاه کاپون، پرداخته و به دنبال دست یابی جامع ترین اگلو های معماری معاصر در تمامی شاخه های زیبایی شناسی است و نقاط قوت و ضعف شاخصه های معماری هر دوره را ارزیابی می کند. بر این اساس نیازمند ریشه یابی مبانی نظری برای حجم عظیمی از مفاهیم و الگو ها بودیم.