معماری سینماگرا، نمادی از رسانه

اندیشیدن درباره مفهوم فضا، مقوله ای است که از زمان های دور ذهن بشر را با خود درگیر ساخته است تا به امروز که بر وسعت آن تا حدودی فائق آمده است؛ هرچند که هنوز فیزیکدانان در تکاپوی به اثبات رساندن فرضیات و نظریات خود بسر می برند. پژوهش حاضر با بکارگیری رویکردی با عنوان فضا- زمان به عنوان اصلی چهار بعدی که علم فیزیک بدان پرداخته است، و توضیح کوتاهی راجع به آن در جهت شناخت موضوع، بر آن است معماری و سینما را به عنوان دو هنرِ بسیار نزدیک به یکدیگر برگزیند و آن ها را چنان با یکدیگر تلفیق کند که با نمایاندن ابعاد جدیدی از هنر، ماحصل بحث، روشی برای پدید آمدن ساختمان هایی باشد که حرفی برای گفتن دارند و به انتقال بهتر مفاهیم از طریق معماری به عنوان رسانه می پردازند. بناهایی که نه تنها سرپناهند، بلکه ذهن و اندیشه کاربران را نیز به خود مشغول می دارند و قابلیت عمل کردن به عنوان پیام رسان را نیز دارا می باشند. از این رو پس از بررسی متونی که پیش از این به نوعی دیگر در این باره بحث نموده بودند و معدودی از نمونه های موردی که به خوبی با بکار بردن خواسته یا ناخواسته این رویکرد توسط معمارانشان همواره برسرِ زبان ها باقی مانده اند، تلاش نموده است به ارائه راهکارهایی بپردازد. نوع مقاله توصیفی تحلیلی می باشد و در روند پژوهش از منابع کتابخانه ای استفاده شده است.