بررسی عملکرد شبکه های عصبی مصنوعی چند لایه ادراکی در تشخیص آسیب در پل

پایش سلامت سازهای یک ایده جدید نیست. مهندسان از همان ابتدا به ارزیابی مداوم سازه ها با هدف اطمینان از عملکرد ایمن آن ها در زمان بهره برداری و هم چنین افزایش طول عمر سازه ها می پرداختند. پایش سلامت سازهای در ابتدا به صورت چشمی و توسط افراد مجرب و با تجریه صورت می گرفت. استفاده از پایش چشمی کاری بسیار زمان بر و پر هزینه بود. هم چنین انجام این کار توسط افراد در برخی موارد نیاز به تخریب بعضی از اجزای سازهای برای بررسی بهتر سازه داشت، در حالی که در انتها احتمال وجود خطا در این بررسی ها بالا بود. یک سیستم پایش سلامت موفق، با تشخیص زودهنگام آسیب ها، هزینه نگهداری را کاهش خواهد داد و از ایجاد خرابی کلی جلوگیری می کند. در پایش سلامت عملی سازه های بزرگ، به مکان یابی عیب با دقتی بسیار بالا، مثلاً مقادیری با دقت میلی متر نیاز نمی باشد. هزینه های مطرح برای مکانیابی خرابی با دقت بسیار بالا، موجب غیراقتصادی شدن طرح می گردد. در این پژوهش ساختارهای متفاوت برای تشخیص آسیب در سازه مورد نظر آموزش داده شد و بهترین ساختار برای تقریب و پایش سازه مورد استفاده قرار گرفت. باتئجه به نتایج، یک ساختار بهینه آموزش داده شده، قابلیت تشخیص سطح خرابی سازه را دارد.