بررسی رویکرد معماری بیونیک در طراحی سازه

بیونیک، علم مطالعه مدل های طبیعت و الهام گیری از این طرح ها و فرآیندها برای رفع مشکلات انسانی است. به تعریفی دیگر، بیونیک علمی است که به الهام یابی فنی از ساختمان ها، رفتارها و ارتباطات گوناگون علم جانداران می پردازد و در لغت به معنی زیستار شناختی یا بکارگیری اندام های ساختگی طبیعی آمده است. بیونیک به معماران نیز کمک بسزایی می کند. آنچه که امروز معماری بیونیک خوانده می شود، ماحصل تلاش معمارانی است که با نگرشی جدید به معماری و سازه در قالب های طبیعی سعی در برطرف نمودن نقص ها و خطاهای انسانی در امر ساخت و ساز و ابداع راه حل های مبتکرانه برای حل مسائل و مشکلات طراحی است. این نوع نگرش در نهایت منجر به هماهنگی میان طبیعت و معماری می شود. معماری بیونیک یکی از روش های طراحی است که با ایجاد امکان همکاری چند جانبه بین متخصصان ساختمان و برنامه نویسان، نوآوری و طراحی همزمان معماری و سازه را فراهم می آورد. این معماری بهترین پاسخ برای طراحی فضاهایی است که در آن نوآوری در زمینه های معماری، محیط و تکنولوژی مورد توجه باشد. بیونیک سازهای یک روش مطمئن برای اصلاح کارآمدی سازه ای را پیشنهاد می کند که برای ذخیره منابع و توسعه پایداری بسیار سودمند می باشد. در واقع، راه حل های ساختاری الهام گرفته شده از طبیعت به طور موفقیت آمیزی می تواند به ساخت و ساز فنی برای بدست آوردن حداکثر کارآمدی ساختاری و با حداقل انرژی انتقال داده شوند. بنابراین با تقلید اصول ساختاری بیولوژیکی، طراحی بیونیک سازه ای یک راه حل جدید برای امروزی کردن مفاهیم طراحی سنتی و بدست آوردن حداکثر کارآمدی سازه ای پیشنهاد می کند. کاربرد طراحی بیونیک سازهای هنوز به صورت یک سیستم از تئوری ها و روش های استاندارد در نیامده است. بنابراین یک روش سیستماتیک برای طراحی سازه های سبک ضروری می باشد. در این مقاله به شرح روش شناسی بیونیک سازهای توسعه داده شده توسط دو گروه از پژوهشگران می پردازیم و در نهایت، تحلیل خود را در ارتباط با این روش شناسی ها بیان می کنیم.