بررسی جایگاه جداره های پایدار در معماری خیابانی و منظر شهری

شهر به منزله یک اثر هنری زیباست که مخاطب آن شهروندان می باشد. در تعامل میان انسان و شهر کیفیت بصری محیط جایگاه ویژهای پیدا می کند. احیای فضاهای زیبای شهر و ارزش گذاری بر آن می تواند به عنوان عامل تحکیم روابط بین شهر و شهروند باشد. یکی از مباحثی که در این زمینه اهمیت پیدا می کند، جداره های ساختمان ها می باشد. جداره و نماها تنها زمینه ی بصری از بنا می باشند که به عنوان نماینده ی سایر اجزاء در مقابل مخاطب خود قرار می گیرد. در مقاله حاضر سعی شده است با تعریف پایداری به تبیین نقش این عامل در جداره های ساختمانی پرداخته شود، که چگونه استفاده از عناصر پایداری در نماهای ساختمان ها و مجموعه ی معماری خیابانی می تواند سبب سرزندگی محیطی شود و پویایی به ارمغان بیاورد و بتواند با ارایه ی راهکارهای سازمان یافته موجب کاهش حس گسست بین مجموعه ی شهری و مخاطبان آن شود. نتیجه این که یک نمای پایدار علاوه بر اینکه مدیریت انرژی ساختمان را بر عهده دارد و حس درونی برای زندگی فراهم می کند، سبب می شود که در مقیاس جمعی و بزرگ تری، یک جداره ی هدفمند برای مجموعه شهری داشته باشد و بتواند به عنوان عاملی وحدت بخش در معماری خیابانی باشد. مبانی نظری تحقیق به روش مرور اسنادی و روش کتابخانه ای تبیین شده و نتایج تحقیق بر اساس تحلیل و تطبیق نمونه موردی استخراج گردیده است.