سنجش کیفیت مسیرهای تردد دوچرخه به روش topsis (مورد مطالعه: مسیرهای دوچرخه منطقه 6 شهر تهران)

جاذبه بالای هسته مرکزی شهرهای بزرگ موجب ازدحام بیش از حد وسایل نقلیه موتوری گشته و فضایی بی روح و خسته کننده را برای شهروندان بوجود می آورد. بطوری که همیشه قصد سفر به این محدوده ها با تأمل فراوان و نگرانی از بابت چگونگی سفر همراه است. حال آن که حمل و نقل عمومی نمی تواند تمام مقاصد پرجاذبه را به خوبی پوشش دهد، تسهیل در حالت های مکمل سفر آن ها پاسخ مناسبی برای ایجاد حمل و نقل یکپارچه است. دوچرخه وسیله ای آسان جهت پیمودن مسافت های کوتاه شهری و نیز حائر انعطاف لازم برای تردد در مسیرهای متوسط و بلند از طریق ترکیب با سامانه های حمل و نقل عمومی است. یکی از مواردی که باید در برنامه ریزی استفاده از دوچرخه در شهرها مورد توجه قرار گیرد، وجود بستر فیزیکی مناسب برای حرکت است که می تواند نقش بسزایی در استفاده از آن در شبکه حمل و نقل شهری ایفا کند. هدف از این پژوهش، بررسی کیفیت مسیرهای حرکت دوچرخه با توجه به اصول طراحی آن در منطقه 6 شهردرای تهران است. برای دستیابی به این هدف از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی استفاده شده است. بدین ترتیب برای جمع آوری اطلاعات نظری از مطالعات اسنادی- کتابخانه ای و اطلاعات میدانی، روش پیمایشی با ابزار مشاهده و پرسشنامه انجام شده است. ضمن معرفی اهداف برنامه ریزی و اصول طراحی شبکه تردد دوچرخه، معیارهایی جهت سنجش مسیرهای تردد دوچرخه تدوین شد و از طریق تکمیل پرسشنامه شهروندان به چگونگی کیفیت این مسیرها در نمونه موردی پژوهش پرداخته شد و به روش تاپسیس به اولویت بندی مسیرها منجر گردید. نتایج تحقیق نشان می دهد که کیفیت مسیرهای تردد دوچرخه منطقه 6 تهران در سطح پایین تر از متوسط قرار دارد. و این ضعف در زیر ساخت های فیزیکی فضای دوچرخه می تواند یکی از علل اساسی عدم استفاده از دوچرخه توسط شهروندان و ازدحام بیش از حد ترافیک در منطقه تلقی گردد.