• بینامتنیت قرآنی در خطبه های نهج البلاغه

    جزئیات بیشتر مقاله
    • تاریخ ارائه: 1397/03/30
    • تاریخ انتشار در تی پی بین: 1397/03/30
    • تعداد بازدید: 615
    • تعداد پرسش و پاسخ ها: 0
    • شماره تماس دبیرخانه رویداد: -

    نهج البلاغه گنجینه تبلور اندیشه مولای متقیان است. از آن جا که امام علی (ع) در خانه وحی و در دامان پیامبر (ص) تربیت شد، طبیعی است که بیش ترین تأثیر را از قرآن پذیرفته باشد. در خطبه 121 نیز امام درباره این رابطه می فرمایند: «وإنّ الکتاب لمعی ما فارقته مذ صحبته». این جمله کوتاه بیانگر پیوند ژرف امیرالمؤمنین با قرآن است. پژوهش حاضر برای نشان دادن گوشه هایی از این رابطه با تکیه بر نظریه بینامتنیت به بررسی و تحلیل گزیده هایی از خطب پرداخته است. بینامتنیت که به معنای خوانش متن با توجه به متون دیگر است در اواخر دهه ی 60 توسط ژولیا کریستوا و با تکیه بر اندیشه های باختین مطرح شد و جنجال زیادی برانگیخت. این نظریه درگذر زمان روند رشد و تکامل خود را به سرعت طی کرد و به مشرق زمین راه یافت، به طوری که امروزه ناقدان و ادیبان آنرا به عنوان تکنیکی برجسته برای بررسی متون به کار می برند. در جستار حاضر نویسندگان پس از تعریف نظریه بینامتنیت و نگاهی کوتاه بر سیر تاریخی آن از دیدگاه ناقدان غربی، به بررسی بینامتنیت قرآنی در خطب منتخب پرداخته اند تا ضمن تعیین نوع بینامتنیت، الهام گرفتن امام را از قرآن با شیوه تحلیلی توصیفی نشان دهند. یافته های پژوهش نشان می دهد بینامتنیت موجود در کلام امام غالباً از نوع اجترار و امتصاص بوده و نوع حوار در آن مشاهده نشد.

سوال خود را در مورد این مقاله مطرح نمایید :

با انتخاب دکمه ثبت پرسش، موافقت خود را با قوانین انتشار محتوا در وبسایت تی پی بین اعلام می کنم