توسعه پایدار روستایی در ایران در مطالعات محققان داخلی

توسعه پایدار مفهومی است که پس از کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه در سال 1987 به عنوان گفتمان غالب در توسعه جوامع نمود پیدا کرده است. در کنار این مفهوم، توسعه پایدار روستایی به عنوان یک اصل اساسی در راستای کمک به مردم روستایی از طریق اولویت بندی نیازهایشان، فعال نمدن آن و سرمایه گذاری در زمینه ایجاد زیر ساخت ها و ارائه خدمات اجتماعی، برقراری عدالت و برابری با توجه به ظرفیت های محلی مطرح شده است. محققان ایرانی در زمینه ی توسعه پایدار روستایی تحقیقات متعددی را انجام داده اند که نتایج حاصل از این تحقیقات در این مقاله بررسی شده است. استفاده از ارزیابی توان محیط زیست، استفاده از دانش بومی، آموزش روستاییان، مشارکت دادن مردم روستا در تصمیمات مهم جهت مناطق روستایی، افزایش سرمایه گذاری در مناطق روستایی و توسعه گردشگری روستایی از جمله راهکارهای محققان ایرانی برای توسعه پایدار در روستاها بوده است. مدیریت نادرست اراضی، فقدان مشارکت جوامع محلی در برنامه های توسعه روستایی، غفلت از دانش بومی روستاییان، عدم توسعه سرمایه گذاری در روستاها، بهره برداری بیش از حد از منابع طبیعی، عدم آموزش کافی و فقدان زیر ساخت های اساسی برای توسعه صنعتی روستاها از عوامل مها بازدارنده برای توسعه پایدار روستایی است.