سمبولیسم اجتماعی در شعر مهرداد اوستا

در دنیای هنر سبک ها باتحولات، افکار، دیدگاه و سلیقه های هنرمندان و مخاطبان عصر خود دچار تحولات بسیاری شده است، از سبک کلاسیک تامدرن و پست مدرن. این تغییر و تحولات بیشتر از یک بازخواست اجتماعی نشات گرفته ودر طول دوره حیاتش  دارای اصول و ایدئولوژی خاص خود گردیده و به مکتب تبدیل شده و گاهی نیز این روند برعکس انجام شده و از طراحی یک ایدئولوژی توسط گروهی به مکتب جدید می رسیم. مکتب سمبولیسم یا نماد گرایی یکی از مکاتب ادبی و هنری است که در اواخر قرن 19 و اوایل قرن بیستم در اروپا و آمریکا رواج یافت. سمبولیسم: هنر بیان افکار و عواطف، نه از راه شرح مستقیم، نه به وسیله تشبیه آشکار آن افکار و عواطف به تصویرهای عینی و ملموس، بلکه از طریق اشاره به چگونگی آن ها و استفاده از نمادهایی بی توضیح برای ایجاد آن عواطف و افکار در ذهن خواننده است. سمبولیسم اجتماعی که یک جریان ادبی بود برتحولات ادبی کشورها و هم چنین ادبیات فارسی تاثیر گذاشت از سمبولیسم احتماعی در ادبیات با نام شعرنو حماسی و اجتماعی یاد می شود که درون مایه احتماعی و فلسفی دارد و با ادراک، اندیشه و احساس خواننده سرو کار دارد. اختناق بسیار شدید حاکم بر ایران در عصر استبداد سبب شد که شاعران در این دوره برای انتقاد از اوضاع سیاسی و اجتماعی زمان موجود به سرودن اشعار سیاسی و اجتماعی با نگاه سمبولیک روی آورند. با نگاهی دقیق و تحلیلی در اشعار مهرداد اوستا یکی از شاعران معاصر در می یابیم که بازتاب سمبولیسم اجتماعی در اشعار وی به وفور نمایان و مشهود است به همین دلیل پژو هشگر در این مقاله به روش تحلیلی– توصیفی و براساس منابع کتابخانه ای به بررسی جریان سمبولیسم اجتماعی در شعر مهرداد اوستا می پردازد و  آن گاه با بررسی شعر شاعر یاد شده به تعریف سمبول شعر شاعر و عامل اصلی شکل گیری شعر وی پرداخته و آن را تحلیل می کند. نتیجه حاصل از این پژوهش نشان می دهد شاعران این سبک، طبق تعهد و رسالت اجتماعی خویش اوضاع حاکم برجامعه را بازبان نمادین تصویر می کردند و از این طریق تلاش می کردند تا درد و رنج ملت ستمدیده را به صورت عینی تصویر کنند.