جغرافیای انسانی مسیری برای توسعه پایدار در ایران

در عصر حاضر، توسعه پایدارجز مهم ترین اولیت های دولت ها می باشد. یکی از راهکارهای عملی در مسیر این هدف، تفکر جغرافیایی با رویکرد انسان گرا است. ژئوپاسفیک بخشی از علم ژئوپولیتیک است که در خلال استنتاج های جغرافیایی در مسیر آزادی و انسانیت حرکت می کند، بنابراین می توان از این رویکرد جغرافیایی برای ارائه برنامه های عملی در جهت توسعه پایدار انسانی بهره جست. یکی از راه حل های عملی و تجربه شده انسانی در این مسیر هم تکمیلی است، هم تکمیلی سابقه طولانی به اندازه تجربه زیست بشر دارد و مسیری در جهت توسعه انسانی با توجه به عوام جغرافیایی می باشد که تاکنون کم تر به ظرفیت های آن پرداخت شده است. کشور ایران ایران با توجه به موقعیت جغرافیای وجود بیابان ها و مناطق کوهستانی دچار گسست جغرافیایی است، این موضوع به همراه نبود برنامه ریزی مناسب منجر به بازماندن بیشتر مناطق کشور از توسعه انسانی شده است. در حال حاضر به دلی خشکسالی، نبود راه های ارتباطی مناسب و تمرکز ثروت، قدرت و توجه در مرکز، شاهد مشکلات بسیاری در ایران هستیم. که مهم ترین آن مهاجرق فزاینده به پایتخت و شهرهای بزرگ کشور و حتی خارج از کشور با امید دستیابی به امکانات زیستی عادلانه می باشد. پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی موضوع پرداخته، و با دید کل نگر و سیستمی که اساس تفکر جغرافیایی است به این نتیجه می رسد؛ با توجه به جغرافیای انسانی و طبیعی اصل هم تکمیلی را به عنوان یکی از راه کارهای عملی در جهت توسعه پایدار انسانی برای کشور ایران ارائه داد.