بررسی حق حضانت (مادر) در فقه امامیه و اهل سنت

حضانت نوعی ولایت و سلطنت بر کودک و مجنون به منظور نگهداری و تربیت آن هاست. در نوشتار حاضر حضانت کودک از دیدگاه فقه امامیه و اهل سنت و قانون مدنی ایران طی سه بخش شامل مباحثی چون مفهوم شناسی، فلسفه حضانت، تربیت کودک، شرایط و موانع حضانت، به روش توصیفی مورد بحث قرار گرفته است. اهم عناوین این پژوهش عبارتند از کلیات شامل مفهوم شناسی حق ولایت و حضانت در لغت و اصطلاح فقهی وحقوقی، مبانی نظری حضانت مشتمل بر فلسفه حضانت، شرایط و موانع حضانت، مستحقین امر حضانت و زمان پایان ان، حضانت به معنای ولایت بر طفل و مجنون به جهت تربیت، نگهداری و هر کاری است که به مصلحت او باشد. زیرا فلسفه و هدف اصلی ازحضانت، نگهداشت مصلحت کودک است. حضانت نسبت به مادر حق است و نسبت به پدر هم حق است و هم تکلیف. حضانت با ولایت تفاوت دارد. زیرا حضانت ناظر به نگهداری کودک است، اما ولایت مربوط به نظارت بر اموال و ازدواج اوست هر چند رابطه های مستقیم بین آن ها بر قرار است، بدین صورت که میزان توان مالی کودک و چگونگی ان در چگونگی حضانت تاثیر می گذارد.